آموخته ها و اندوخته های یک دادفر

قانون آئین دادرسی مدنی

رأی حضوری و غیابی، ماده 306 قانون

علی صابری

با سپاس از مهدی شیرخانی

دادنامه را بخوانید. به ظاهر دادرس گرامی دادگاه قرار گرفتن اخطار وقت رسیدگی در پرونده اصلی را به منزله ابلاغ واقعی تلقی کرده و حکم پیشین خود را که غیابی اعلام کرده بوده حضوری می داند (اواسط دادنامه). آن گاه معلوم نیست چرا و چگونه دادخواست واخواهی را پذیرفته، نشست دادرسی را تعیین کرده و در پایان همین دادنامه نه قرار رد واخواهی به دلیل حضوری بودن دادنامه ی اصلی مورد اعتراض بلکه .... صادر می کند. انگار دادرس ارجمند ماده 13 آئین نامه مربوط به سامانه الکترونیک را فراموش کرده یا برداشت نادرستی از آن دارد. ببینیم سرنوشت این دادنامه در دادگاه استان چه می شود. جدا از ادبیات نگارش دادنامه که در خور چالش است و جدا از ماهیت تصمیم، تردید بین حکم حضوری و غیابی و ملاک های آن ها و لغزش از این به آن شگفت آور است. یادمان باشد ضوابط ابلاغ را قانون آئین دادرسی مدنی تعیین کرده و سیستم ثنا یا هیچ نظام الکترونیک دیگری در هیچ آئین نامه ای نمی تواند مثلاً رؤیت اخطار را ابلاغ واقعی به شمار آورد. البته که بد نیست قانون تغییر کند اما مادام که نکرده رفتن به چنین راهی بیراهه است. مگر دادرسی توانا قلم برگیرد و بر پایه ملاک دانستن اطلاع و آگاهی، ضابطه ی جدیدی برای حضوری و غیابی را بنا نهد آن هم نه بر خلاف قانون . خلاصه که بر پایه آئین نامه و دستور رئیس قوه جدا از آنکه ماده 13 نیز اینگونه معنی نمی دهد نمی توان قرار گرفتن در سامانه و رؤیت را ابلاغ واقعی دانست. منتظر رویه و رویکرد دادگاه استان می مانیم.

دیدگاه کاربران

;

نام

ایمیل شما

تلفن شما

نظر شما

تصویر جدید

;