سنجش رهایی بخش (17)
آموخته ها و اندوخته های یک دادفر
سنجش رهایی بخش (17)
علی صابری
دوست گرامی و فرهیخته، استاد ارجمند جناب آقای دکتر عیسی امینی
رئیس گرانمایه ی هیأت مدیره کانون وکلای دادگستری مرکز دوره ی سی، سال دوم
با درود و سپاس و شادباش برگزیده شدن شما به عنوان رئیس کانون در سال نو (به اتفاق آراء)
گرچه کام مان با درگذشت دو همکار پیشکسوت تلخ شده و همین امروز که دارم این نوشته را می نگارم بزرگداشت یکی شان (استاد بهمن کشاورز) است اما به هر حال زندگی جاری است. امید داشتم در بزرگداشت کشاورز موضوع به داخل کانون ختم نشود. از جامعه روزنامه نگاری، جامعه ی روشنفکری، فعالان مدنی و غیره می بایست سخنران این نشست باشند نه اینکه در دوری باطل خودمان با خودمان گفت و گو کنیم. هم اکنون نام های بسیار زیادی در ذهنم است که از نظر من می بایست در این نشست حرف می زدند اما از دور و نزدیک می دانم که کمتر چنین است. بگذریم...
درباره ی کارهای این دوره ی هیأت مدیره می توان بسیار گفت. خوبی هایی در کار کمیسیون انتشارات است و خون تازه ای در رگ این بخش. مجله را نمی توانم داوری کنم چون خودم عضوم. دیگران باید بگویند. درباره ی کمیسیون های دیگر نیز می توان سخن گفت. حتی درباره ی نقشی که کانون می توانست در موضوع سیل زدگان داشته باشد با حذف شام نوروزی که نشد. در این باره نیز نظرداشتم و به همین دلیل بر خلاف سال های پیش به شام نیامدم. اینگونه نگرش ها دگردیسی و دگرگونی عمیق می خواهد. باید از عادت بگریزی که دردآور است و اکثریت نمی خواهد، رأی نمی دهد و این گره همچنان باقی است. همه ی این ها باشد به پای بدهی من به کانون و همکاران برای گفتن و نوشتن و بستانکاری کانون که زیان دیرکرد نیز بدان تعلق می گیرد.
اما موضوع روزم برای نگاشتن این نامه به شما دغدغه و درددلی است درباره ی اداره ی دارایی و بحث مالیات. کاری به مالیات بر عملکرد و درآمد ندارم. نمی گویم کم می دهیم یا زیاد. نظری دگرسان دارم با چاشنی تلخی که شاید به مذاق همکاران خوش نیاید. آنچه اکنون مورد گفت و گویم است اینکه پارسال ممیز مالیاتی ام در اداره شمال تهران آقای خوش طینت یا خوش نیت یک همچین نام هایی تلفن کرد و با تندی بسیار و متهم کردن من به اینکه نمی دانم دارم چکار می کنم گفت که چرا پس از کارآموزی نشانی دادفران کارآموز پیشینت همچنان دفتر تو باقی می ماند. باید مالیات بر اجاره بدهی. تازه کلی هم منت گذاشت که مرا آگاه کرده. امسال نیز هنگامی که همکارم برای گرفتن مفاصای 96 تلفن کرده بود تأکید کرد که دیگر برای سال 97 با من توافق نمی کنند. چرا که باید مالیات بر اجاره بدهم. شاید به یاد داشته باشید در دوره ی 27 نیز هنگامی که با هم کار می کردیم (در هیأت مدیره ) درباره ی جناب جنتی و برخی دیگر از همکارانمان این مشکل را به وجود آوردند. که نمی دانم چگونه حل شد یا نشد. این ایراد ساختاری موجب می شود موضوعات، موردی نگریسته شوند و در لحظه دائمی حل و فصل نشود. خوب می دانید کسانی چون من و شما بی چشم داشت ریالی اجازه می دهیم همکاران پس از کارآموزی در دفترمان بمانند یا دست کم نشانی قانونی ایشان دفترمان باشد. پروردگار را گواه گرفته و با تغلیظ و پوشیدن کفن سوگند شرعی می خورم که حتی یک ریال از این بابت دریافت نکرده ام. می توانید تک تک کسانی را که نشانی ایشان دفتر من است فراخوانید و سوگند دهید و هر نوع واکاوی دیگر تا مطمئن شوید حتی یک ریال رد و بدل نشده. بحثم پرداخت مبلغی به عنوان مالیات بر اجاره نیست. بیش از این می خواهم باب خیر بسته نشود. کمتر همکار جوانی پس از کارآموزی می تواند دفتر بگیرد. پس نه به خاطر شخص من بلکه به بهانه ی من و به عنوان سبب خیر خواهشمندم نگذارید این امر رویه شود. به اداره ی دارایی بقبولانید کمتر وکیلی از راه گرفتن اجاره از همکاران دفترش نان می خورد و نزدیک به صفر مورد اجاره بها رد و بدل می شود. خواهشمندم با دادن مأموریت به جناب زاهدپاشا که در این مورد با شکیبایی و توانمندانه گفت و گو را پیش می برند و با نظارت خودتان پیش از فرا رسیدن خرداد و ارسال اظهارنامه موضوع را تعیین تکلیف کنید. بدیهی است انتظار می رود همکارانی که در دفتر من و دیگر دفاتر از نشانی دادفر سرپرست هوده می برند با گردآوری امضاء و پیگیری و نوشتن و نامه پراکنی نه فقط بر پایه ی نفع شخصی بلکه رسالتی صنفی، حرفه ای و اجتماعی واکنش نشان داده، هم موضوع را در کانون و اداره ی مالیات به صورت گروهی پیگیر شوند تا اداره ی دارایی بداند بر خلاف پنداشتش جوانانی که پس از کارآموزی در دفتر وکیل سرپرست می مانند اجاره ای به سرپرست نمی پردازند که اگر قرار بود بتوانند و یا بخواهند چنین کنند دفتر مستقل اجاره می کردند. سخن بسیار است و گفتار فراوان. به همین اندازه بسنده می کنم تا ببینیم چه پیش خواهد آمد.
بادوباره گویی سپاس
علی صابری
دادفر دادگستری
15/اردیبهشت/1398
